Agora bébome as estrelas que non me quixestes levar a ver

As noites de verán son baleiras, están desestreladas.
Galicia quedou sen estrelas por non querer velas comigo,
e xa non hai desexos, e xa non hai amores fugaces.

O amor e a paixón
atópanse extintos
no meu mundo de ebriedade.
E xa non hai risadas, e xa non hai apertas
nin miradas; só quedan cervexas baleiradas
para encher con brilo a miña alma apagada.
A miña alma que semella
a santa sen compaña,
vagando en pena
polas eternas noites desestreladas.



E mentres o ceo brilaba algún antigo xaneiro,
agora é verán e o ceo xa non brila:

                        agora bébome as estrelas que non me quixestes levar
                        a ver.

Todo toxo garda unha historia baixo as súas espiñas

Todos temos unha historia que carece de folgos para ser contada.

Aló no máis profundo desa muller con carácter, ese toxo, que bota unha risada e bebe estrelas.

Detrás desa impulsividade ao falar, eses xestos.

Tra-los monólogos dunha noite calquera.

Tra-la pisa.

Atópase unha muller que non quere ser contada, a cara da lúa que non quere mostrar,

por mor de que os demáis fuxan ao ver os grandes cráteres incrustados na súa alma,

por mor de mostrarse espida, por mor de falar máis da conta cun silencio.

A ti che fago un chamamento, muller brava,

para que conquistes a túa cara oculta

e lla ensines aos demais.

A ti, muller con carácter,

que se agocha no pracer

dos sabores,

e do falar,

e non se decata de que está afogando.

A ti, muller valente,

busca a coraxe perdida

no máis profundo do teu ser.

Porque todos temos una historia,

e todos temos dereito a contala,

e a sufrila,

e a chorala,

e a desfrutala,

e a aprendela.

E só os que che ispan a alma cunha mirada, son quen de ser sabedores dela.

Porque non todos se decatan, que baixo as espiñas dun toxo, 

existe unha punzante historia,

que da como froito

as máis fermosas flores.  

Sempre quedei comigo

+Chicadelapisa, para quen te pos tan guapa? Con quen quedastes hoxe?

-Sempre quedei comigo, sempre me puxen guapa para min.

Queda sempre contigo, ponte guapa sempre para ti.

Primeiro queda contigo, primeiro queda para ti.

Primeiro quérete, abrázate, ámate, apláudete.

Pimeiro valórate, primeiro síntete, explórate, introspecciona en TI.

Segundo... non hai segundo, non hai un logo, só hai agora, só hai primeiro, só hai un TI.

E se non te queres AGORA, cando o vas a facer?

E se non te valoras ti, quen o vai a facer?

E se non te amas, como vas a sentirte amada?

E se me quero hoxe, vivirei querida.

E se me valoro eu, nada impedirá o meu brilo.

E se me amo, entenderei o que é amar.

E se non me poño guapa para ninguén, póñome fermosa para min.

E se LOGO non lles gusto?

E se LOGO non me queren?

E se LOGO me din algo malo?

E se LOGO non lles gusta a miña idea?

E se LOGO non queren quedar comigo?

Créeme, o día que deixes de pensar nos LOGOS e penses nos AGORAS, e penses nos primeiros, e penses nos TIs... ese día empezarás a vivir para ti.

E si os demáis...?

Os demáis, están de máis. (PRIMEIRO, AGORA, TI...)

+

A mellor tarta que me puideron dar

#lachicadelapisa

Ca vida, mamá, estoume rindo ca vida

E aquel día, sen agardalo, sen pensalo, sentino. Nunca antes probara sabor máis fermoso e alucinante. Nin sequera a pizza o superaba.

Sabía a satisfacción, a bágoas, a medos, á máis profunda escuridade. A rímel corrido, a rizos, a alcohol, moito alcohol, a vómito, a resaca de domingo, e de venres, e de semanas eternas.

Sabía a alma, a asfalto mollado observando o temporal no faro de Corrubedo, a amenceres na praia, ás fogueiras de san Xoán. A abrazos, ás follas que pisas no outono. Sabía a un libro novo, a zapatillas de goma, sabía ao mellor orgasmo, e á peor decepción. Sabía a mar bravo, a gracias, ás máis sinceras gracias... joder, sabía a felicidade!


Cando o saboreei pechei os ollos e deixei que as miñas emocións me invadiran: comecei a brincar, e a rir chorando, e a chorar rindo. Estremecinme, mireime no espello, abraceime, ameime, botei a gritar coma cando Marcos me facía cóxegas... e entón miña nai petou na porta dicindo:

-Antía, pero con quen te estas rindo?!

-Ca vida, mamá, estoume rindo ca vida. -e todo cobrou sentido.


Gracias, vida, encantada de coñecerte.

Que non saiban que os vampiros, foron persoas unha vez

O día pasaba tan lento
coma a sede de tres meses
sin foder.
Pero cando chegaba a escuridade da noite,
alumeaba a miña vida sen sentido.

Vamos, vístete!
Píntate coma a morta máis viva,
ponte o sorriso, agocha os cabeiros
para o momento de ataque.

Coma un vampiro sedento de alcohol,
que absorbe pescozos desamparados.
Necesito saciar as miñas gañas
de chorar,
necesito converter
os laios en orgasmos.

Cunha pirola dentro
o baleiro está máis cheo.
Vamos, métema!
Logo de pasarche o veleno,
daraste conta de que estou máis morta
que as flores do cemiterio
o día de todos os santos.

Vamos, vístete! Imos foder licántropos.

Agóchate, ponte a máscara,
que non saiban que os vampiros,
foron persoas unha vez...

Agora debuxo todo o que xa non podo chorar

Unha parte de min marchou contigo.
Matástesme, pero sigo en pé.
Afogástesme o corazón, pero sigo en pé.
Equecéchesme, pero sigo en pé.

Agora son un alma morta, oxidada e esquecida,
pero a pesares de todo, sigo en pé coma si nada;
a pesares de que xa nada, inspírasme para todo;
a pesares de non chorar nada, debuxo todo o que non choro.

Son unha sobrevivinte dos teus nadas,
un náufrago que flota sobre os debuxos que non quero chorar.

A miña historia empeza cando a nosa remata.

Para os incomprendidos, os que barallan, os que pensan demasiado, pero fuxen de pensar.
Para os que se refuxian na ebriedade.
Para os que flotan sobre o ruído, pero afogan no silencio da soidade.
Para os que non choran, os que non poden nin queren chorar.
Para os abrazos que son casa*.
Para os 7, porque sei o que se sinte.

Para as mulleres con curvas, as gordibuenas.
Para os homes que as aman.
Para as bravas, esas con carácter, esas que se despeinan e non paran de falar.
Para os amantes da pisa, e dos atardeceres, e da lúa, e das miradas, e da vida.
Para os que voan espertos.
Para os que choran, cando falan co mar.
Para as persoas, e para as persoas que se convertiron en xente.

Para os que gañan e aprenden, pero endexamais perden.

Para vos: esta é a miña historia, que comeza casualmente, cando a nosa remata, mais as casualidades non existen, todo pasa para algo...


*Isabel, papá, mamá, Lili, Gogo, Sara, Pauli, todos os Maneiro, e algún que outro Alberte.
Arturo, Nesi, Silvi, Vero, Laura, Adriana, Migui, Helen, e os que estades por chegar.

E por suposto, para a miña pisa.